„Tańcząc na głowach węży”

Po dwumiesięcznej przerwie poznański Ośrodek Debaty Międzynarodowej wznowił swoją działalność. Kolejny cykl spotkań rozpoczęliśmy dyskusją nt. pokłosia konferencji bliskowschodniej, która odbywała się w Warszawie 13 i 14 lutego 2019r. Zaproszonym gościem był dr Jacek Raubo, wykładowca na Wydziale Nauk Politycznych  i Dziennikarstwa UAM, specjalista w zakresie obronności, ze szczególnym uwzględnieniem terroryzmu, zagrożeń hybrydowych, stały współpracownik oraz analityk portalu Defence24.pl omówił najważniejsze aspekty lutowego spotkania, które odbyło się w Warszawie.

„Rządzenie Jemenem to tańczenie na głowach węży”, przywołane słowa Ali Abdullaha Saleha stanowią odzwierciedlenie specyfiki regionu Bliskiego Wschodu. To obrazowe porównanie miało służyć lepszemu zrozumieniu obszaru i podkreślić, jak ogromną zręcznością trzeba wykazać się w sprawowaniu władzy na tym terytorium, zważywszy na różnorodność w ustrojach państw, różnice religijne, destabilizację militarną, zasoby surowcowe niektórych państw oraz szereg problemów takich jak: głód, wojny czy  kryzysy humanitarne.

Podczas wieczornego wykładu dr Jacek Raubo dokonał przeglądu polityki wewnętrznej oraz zagranicznej wybranych państw, które wzięły udział w szczycie w Warszawie ws. Bliskiego Wschodu, m.in.: Izraela, Zjednoczonych Emiratów Arabskich, Kataru, Omanu, Bharajnu, Turcji, podmiotów bezpaństwowych (Kurdów) .

W ramach podsumowania prelegent postawił następujące pytania:

1. „Co przywieziono do Warszawy”?

Tematy, o których dyskutowali przedstawiciele państw to konflikty zbrojne w Syrii, Jemenie, Iraku, zagrożenia terrorystyczne (Al-Kaida, Hezbollah), kryzysy humanitarne, proliferacja broni masowego rażenia, zagrożenia hybrydowe, bezpieczeństwo energetyczne.

1. „Co Polska może zyskać po konferencji i co powinna zrozumieć”?

Organizacja szczytu warszawskiego dała Polsce szansę „zaistnieć” i podkreślić swój wizerunek nie tylko w najbliższym otoczeniu wśród państw europejskich, ale także wśród państw z regionu Bliskiego Wschodu. Ważne, aby Polska „nie pozycjonowała się” po żadnej ze stron. Jednocześnie w bilansie zysków i strat należy zaznaczyć, iż Polska jako organizator spotkania, powinna mówić jednym głosem i starać się unikać rozdźwięków oraz dysonansów w polityce wewnętrznej. Trudność i zarazem wyzwanie stanowi dla nas zrozumienie realiów panujących na Bliskim Wschodzie z całą złożonością regionu, destabilizacją militarną, rolą działań zakulisowych oraz akumulacją środków militarnych.

1. „Na co musimy zwrócić większą uwagę, czyli „Lessons learnt”

Dr Jacek Raubo wielokrotnie akcentował konieczność wzmocnienia pracy analitycznej oraz poprawienia modelu budowania i przekazywania informacji, nie tylko w prasie krajowej, ale niezwykle ważne jest rozbudowywanie potencjału i kanałów komunikacji w prasie międzynarodowej. Niezbędny aspekt stanowi również faza przygotowawcza w której należy korzystać z możliwości lobbingu.

Niektórzy komentatorzy i publicyści, wypowiadając się nt. konferencji warszawskiej nadali jej miano „formującego się frontu wobec Iranu”. Jednak zdecydowanie bardziej to spotkanie było próbą ułożenia relacji państw, które postrzegają problemy Bliskiego Wschodu w sposób zbliżony do siebie i chciały w tym kontekście znaleźć płaszczyzny współpracy oraz poruszyć sprawę zagrożenia, jakie irański reżim tworzy na Bliskim Wschodzie. Jest pewna jednomyślność, co do pozycji Iranu, ponieważ wśród 60 przedstawicieli z różnych państw nie znalazł się żaden obrońca Iranu.